15 luty – wspomnienie bł. ks. Michała Sopoćko

15 luty – wspomnienie bł. ks. Michała Sopoćko

„Skrępowany triumfuje, pohańbiony zwycięża i ostrzega. Słyszy wyrok śmierci- Pan życia. Skłania się przed wolą Ojca Niebieskiego, że jest śmierci godzien, bo dźwiga na sobie grzechy całego świata i grzechy moje. Ty za mnie, Jezu, przyjmujesz ten wyrok, który się mnie należy. Ty umierasz, bym ja żył dla Ciebie.”  

bł. ks. Michał Sopoćko

 

TEKSTY LITURGICZNE:

15 lutego

BŁ. MICHAŁA SOPOCKI, PREZBITERA

Michał Sopoćko urodził się l listopada 1888 roku na Wileńszczyźnie. Wyświęcony na kapłana, gorliwie pracował w duszpasterstwie parafialnym i wojskowym, rozwijając jednocześnie działalność oświatową i społeczną. Przez długie lata był profesorem i wychowawcą Seminarium Duchownego w Wilnie i w Białymstoku. Żyjąc ideałami świętości kapłańskiej, przejawiał wielką troskę o formację kapłanów. Jako spowiednik i kierownik duchowy s. Faustyny Kowalskiej, stał się Apostołem Miłosierdzia Bożego, zabiegając o oficjalne zatwierdzenie tego kultu. Założył Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego. Zmarł 15 lutego 1975 roku w Białymstoku.

Msza wspólna o pasterzach, s. 31″.

KOLEKTA

Wszechmogący i Miłosierny Boże, Ty wybrałeś błogosławionego Michała, prezbitera, aby głosił światu orędzie Twego Miłosierdzia, spraw, prosimy, * aby jego wierna posługa przynosiła wszystkim ludziom obfite owoce nawrócenia i świętości. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, f który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków.

GODZINA CZYTAŃ

II CZYTANIE

Z dzieła bł. Michała Sopocki, kapłana

(Miłosierdzie Boga w dziełach Jego, Paryż 1967, t. 4,

1.217-218)

Miłosierdzie Boże w duszpasterstwie

Największym niebezpieczeństwem duchowym naszych czasów jest zeświecczenie dusz ludzkich. Nastrój laicyzmu wciska się dziś zewsząd do wszystkich mniej odpornych dusz. Nie atakuje on, jak dawne herezje, poszczególnych dogmatów wiary, ale podkopuje cały nadprzyrodzony światopogląd, usiłując odebrać sens życiu wewnętrznemu,  zbagatelizować je  i usunąć poza nawias trosk   współczesnego   człowieka   wszelkie   pozaziemskie inspiracje i pragnienia. Żyjemy  w  dobie   szalonego  tempa  techniki,  pod hasłem  coraz to bardziej   śmiałych  zdobyczy  ludzkiego umysłu,  w gorączce wielkich miast,  gdzie każdy nerw |i każdy  muskuł  zmierza  do  pełniejszego  wyżycia  się  i życia: ziemski raj ma wyrugować z duszy ludzkiej płonne •rzekomo marzenia o pozaziemskich wartościach. Stąd płynie niechęć   do   religijnych   książek,   lęk   przed   kazaniami, kość zredukowanych do minimum religijnych praktyk przy głębokiej ignorancji zasad wiary, rozprężenie etyki indywidualnej  i rodzinnej  oraz samolubnych instynktów  użycia. Wobec tych nowych nastrojów, które zatruwają i bezkompromisowo  przykuwają  do  ziemi  współczesnego człowieka, słychać wołanie Kościoła: „ Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego sprawiedliwość” (Mt 6, 33). To wołanie zdaje się być głosem wołającego na pustyni. A jednak i dzisiaj nakaz Zbawiciela: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody,   (…)  Uczcie je zachowywać wszystko,  co wam przykazałem” (Mt 28,   19-20)        jest aktualny, jak i dawniej. Tym bardziej dzisiaj duszpasterz winien słowem i czynem realizować zasadę Sursum corda skierowując   serca   wzwyż,   nie   przywiązując   się nadmiernie do rzeczy  doczesnych,  które mól niszczy  i złodziej zabiera, ale szukając przede wszystkim Królestwa Bożego, albowiem ponad złoto i platynę, ponad wiedzę i karierę, ponad zaszczyty i użycie, nieskończenie ważniejsze jest szczęście wieczne, przygotowane dla nas z miłosierdzia Bożego.

Równocześnie tedy z wysiłkiem odwiecznego wroga ludzkości, by dusze ludzkie zeświecczyć i pochłonąć w zawrotnym wirze życia zewnętrznego, duszpasterz ma rozwinąć i pogłębić wartości życia nadprzyrodzonego, ma wychowywać świętych przez odpowiednie kierownictwo i rządy dusz pod wpływem idei miłosierdzia Bożego, zarówno w konfesjonale jak i poza nim.

RESPONSORIUM 

Ci, którzy Mu zaufali, zrozumieją prawdę, wierni w miłości będą przy Nim trwali: * Łaska bowiem i miłosierdzie / dla Jego wybranych. Właśnie o to, trudzimy się i walczymy, ponieważ złożyliśmy nadzieję w Bogu żywym. W. Łaska bowiem i miłosierdzie.

Udostępnij tę treść: