Historia ZSJM

Od tej pory myśli i dążenia s. Faustyny skierowane były ku realizacji wezwania Bożego odnośnie powstania nowej wspólnoty zakonnej. Wewnętrzne przeżycia Faustyny co do sposobu zrealizowania żądań Pana Jezusa oscylowały między uczuciem bezradności i niewiedzy. To wewnętrzne rozdarcie było jej ogromnym cierpieniem aż do samej śmierci. Nie wiedziała, czy opuścić zgromadzenie, czy pozostać, już zacząć działać, czy zaczekać (Faustyna miała pewność, że zgromadzenie powstanie. Wahania jej dotyczyły tylko sposobu realizacji tego dzieła – por. Dz. 895, 897, 981, 1075, 1142, 1238, 1408,1531, 1618, 1688 i inne). Szukała światła u tych, którzy jej „zastępowali” Boga: u przełożonych i spowiedników. Pod nieobecność spowiednika zwyczajnego (ks. M. Sopoćki) spowiadała się u ks. Abpa Romualda Jałbrzykowskiego. Przedstawiła mu żądanie Jezusa i swoją gotowość opuszczenia Zgromadzenia. Ponownie zwróciła się do niego w tej sprawie 8 stycznia 1936 r. Wtedy już prosiła o pozwolenie na realizację żądań Jezusa, otrzymała jednak odpowiedź: „A co się tyczy tego zgromadzenia, to niech siostra trochę zaczeka, niech się wszystko trochę pomyślniej ułoży; rzecz ta sama w sobie dobra jest, ale nie trzeba się spieszyć; jeżeli to jest wolą Bożą, to czy trochę wcześniej, czy trochę później to będzie. Dlaczegóżby nie miało być, przecież tyle jest różnych zgromadzeń, to i to będzie, jeżeli Bóg tak żąda” (Dz. 585). Otrzymawszy polecenie, by starać się o ścisłe zjednoczenie z Bogiem, trochę uspokojona, tuż po wyjściu od Księdza Arcybiskupa, usłyszała w swoim wnętrzu głos Pana Jezusa: „Dla utwierdzenia ducha twego przemawiam przez zastępców Swoich, zgodnie z tym, czego żądam od ciebie, ale wiedz o tym, że nie zawsze tak będzie; sprzeciwiać ci się będą w wielu rzeczach, a przez to, okaże się w tobie łaska Moja i, że sprawa ta Moją jest, ale ty nie lękaj się niczego, Ja jestem zawsze z tobą. Wiedz jeszcze o tym, córko Moja, że wszystkie stworzenia, czy wiedzą, czy bezwiednie, czy chcą czy nie chcą, zawsze pełnią wolę Moją” (Dz. 586).

Zapewniona o szczególnej asystencji Jezusa, który nazwał „swoją sprawą całe to dzieło”, s. Faustyna zdała się na wolę Bożą. Jeszcze w listopadzie 1935 r. zapisała jak wyobraża sobie życie w nowym zgromadzeniu. Jej gorliwość w dążeniu do zjednoczenia z Bogiem i pogłębiające się pragnienie stania się ofiarą przebłagalną za świat każe jej nadać zgromadzeniu bardzo surową formę życia. Ks. Sopoćko, który zawsze był gotów pomóc w Bożej sprawie, zalecał swej penitentce cierpliwość, choć wiele się w intencji zgromadzenia modlił, ale nie widział możliwości założenia go przez tę niewykształconą i chorą (postępująca gruźlica płuc) zakonnicę. Pisał: „Co się tyczy nowego zgromadzenia, to ono również powstanie, jeżeli jest taka wola Boża. Według mnie na razie takie zgromadzenie musiałoby powstać bez siostry jako zgromadzenie diecezjalne” (list z dn. 10.07.1936).

W marcu 1936 r. Faustyna została przeniesiona z Wilna do Krakowa. Nie zaprzestawała jednak dążyć do spełnienia Jezusowego pragnienia. Z tego okresu zachowała się bogata korespondencja s. Faustyny z jej kierownikiem duchowym. Właściwie każdy list dotyka kwestii założenia zgromadzenia: „Widziałam zgromadzenie to, jego rozwój zewnętrzny i wewnętrzny z całą dokładnością. Wiele rzeczy nie jest mi tajne, czekam z cierpliwością godziny, która blisko jest, aby przystąpić do czynu. Nie lękam się niczego, bo wiem dobrze, że Bóg jest ze mną” (list z kwietnia 1936 r., Walendów). Czuła tak wielkie przynaglenia co do założenia nowej wspólnoty, że postanowiła sama iść do Ojca Świętego, by móc prosić o możliwość wystąpienia ze swojego Zgromadzenia (list z dn. 5. lipca 1936, Kraków).

W związku z postępującą chorobą czuła, że jednak nie będzie mogła osobiście założyć zgromadzenia. W liście z dn. 20. września pisała: „Wiem, że miłość przetnie pasmo mojego doczesnego życia niedługo, bo słyszę wezwanie Oblubieńca swego, ale śmierć nie opóźni dzieła tego, wtenczas będę miała możność działania w całej pełni (…). Zastanawiałam się nad słowami proroczymi, które mi Ojciec napisał w ostatnim liście, że zgromadzenie takie musiałoby powstać beze mnie, a więc pewno tak będzie. Niech we wszystkim stanie się Jego święta wola” (Kraków). Było to zbieżne ze stanowiskiem przełożonych. Matka generalna Michaela Moraczewska w rozmowie ze św. Faustyną stwierdziła: „Naprawdę piękna jest ta cała myśl i wielka, ale mnie się zdaje, że Siostra będzie tą ukrytą sprężyną i może wiele działać Bóg przez Siostrę, ale niekoniecznie Siostra musi występować z tego Zgromadzenia” (list z 19. listopada 1936, Kraków).

S. Faustyna była heroicznie posłuszna Bogu: „Od dziś pełnię wolę Bożą wszędzie, zawsze i we wszystkim”. Jej bezgraniczne posłuszeństwo okazuje się zwłaszcza wtedy, kiedy na skutek wewnętrznych przeświadczeń i przynagleń chciała opuścić Zgromadzenie. Nie uczyniła jednak tego, ponieważ nie uzyskała zgody ani od przełożonych ani od spowiedników. To wprawiło ją w stan duchowego męczeństwa i konania, ponieważ przynaglenia Pana Jezusa były coraz bardziej wyraźne. Świadczy o tym jej skarga: „O Prawdo Wiekuista, Słowo Wcielone, Któryś najwierniej pełnił wolę Ojca Swego, oto dziś staję się męczennicą natchnień Twoich, ponieważ wykonać ich nie mogę, bo nie mam własnej woli, pomimo, że poznaję jasno wolę Twoją św. wewnętrznie, jednak poddaję się we wszystkim woli przełożonych i spowiednika, o tyle ją spełnię, o ile mi ją spełnić pozwolisz przez zastępcę Swego” (Dz. 497).

W miarę upływu czasu s. Faustyna lepiej rozumiała żądania Pana Jezusa i swoją rolę, jaką z woli Bożej przyszło jej w nich spełnić. 21. lutego 1938 r. pisała z Krakowa do ks. Sopoćki: „Co się tyczy święta tego i nowego zgromadzenia, nie mam ani cienia wątpliwości, jest to wyraźną wolą Bożą. Przez nas Bóg zapoczątkował swoje dzieło. Kto je wykończy nie trzeba nam dociekać, (…). Dał mi Bóg poznać, że jest z tego zadowolony, co już jest zrobione (…). Trudności i sprzeciwy temu dziełu są tylko doświadczeniem i musimy je przyjmować jako doświadczenia, a nigdy jakoby trudności te były dowodem, że dzieło to nie jest miłe Bogu. Właśnie dlatego, że jest miłe Bogu, tak jest prześladowane i musi się dotknąć go ogień próby”.

Umocniona duchową wizją ze stycznia 1937 r. („Dziś dał mi Pan poznać w duchu klasztor Miłosierdzia Bożego; widziałam w nim wielkiego ducha, ale wszystko ubogie i bardzo skromne. O mój Jezu, dajesz mi duchowo obcować z tymi duszami, a może stopa moja tam nie stanie, ale niech Imię Twoje będzie błogosławione i niech się stanie coś zamierzył” – Dz. 892), wspiera to dzieło ofiarą i modlitwami przeświadczona, że zgromadzenie powstanie, nawet bez fizycznej jej w nim obecności: „Poznałam, że w chwili obecnej w dziele tym, Bóg ode mnie żąda modlitwy i ofiary, czyn mój mógłby rzeczywiście pokrzyżować plany Boże (…). Poznałam (…), jak wielkiego światła Bóg użycza temu kapłanowi (chodzi o ks. Sopoćkę), utwierdza mnie to w przekonaniu, że dzieło to Bóg przez niego przeprowadzi, pomimo przeciwności”(Dz. 1401). To jej wewnętrzne poznanie potwierdza w kilka dni później Pan Jezus: „Myśl jego jest ściśle złączona z myślą Moją, a więc bądź spokojna o dzieło Moje, nie dam mu się pomylić” (Dz. 1408).
W kwietniu 1937 r. ze względu na zły stan zdrowia s. Faustyna została przewieziona do szpitala na Prądniku. Ks. Sopoćko odwiedził s. Faustynę kilka dni przed śmiercią. W swoim Dzienniku napisał: „W roku 1938 przybyłem do Krakowa na zjazd teologów (w połowie września) i znalazłem s. Faustynę w szpitalu zakaźnym na Prądniku, już zaopatrzoną na śmierć. Odwiedziłem ją w ciągu tygodnia i między innymi rozmawiałem z nią na temat tego zgromadzenia, które ona chciała założyć, a teraz umiera zaznaczając, że to było złudzeniem, jak również może złudzeniem były i wszystkie inne rzeczy, o których mówiła. Siostra Faustyna obiecała na ten temat rozmawiać z Panem Jezusem na modlitwie. Następnego dnia odprawiłem na intencję s. Faustyny Mszę św., w czasie której przyszła mi myśl, że tak jak ona nie potrafiła namalować tego obrazu, a tylko wskazała, nie potrafiłaby założyć nowego zgromadzenia, a tylko dała ramowe wskazówki. Przynaglenia zaś oznaczają konieczność tego nowego zgromadzenia w nadchodzących strasznych czasach. Gdy następnie przybyłem do szpitala i zapytałem, czy ma co do powiedzenia w tej sprawie odpowiedziała, że nie potrzebuje nic mówić, bo już mię Pan Jezus w czasie Mszy świętej oświecił. Następnie dodała, że mam być raczej obojętny na sprawy zgromadzenia, które rozpocznie się od nikłych małych rzeczy i wtedy, gdy inicjatywa wyjdzie od innych”.