FILMY

 

 

ŻYCIORYS

 

Bł. ks. Michał Sopoćko urodził się 1 XI 1888 r. w Nowosadach,
w powiecie oszmiańskim.

Folwark Juszewszczyzna należał do parafii w Zabrzeziu, oddalonym 18 km. Tam też bł. Ks. Michał został ochrzczony.Dziś nie ma już parafialnego kościoła. Zostały  tylko schody prowadzące do nieistniejących drzwi świątyni … … i porozbijane nagrobki z przykościelnego cmentarza. Bł. Ks. Michał urodził się w czasach niewoli narodowej
i prześladowania przez władze rosyjskie Kościoła katolickiego oraz Polaków i Litwinów na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej (obecnie Białoruś). W rodzinie Sopoćków pielęgnowano przywiązanie do Kościoła katolickiego i polskości. W tej wyjątkowej atmosferze wzrastał młody Michał. Już jako kilkunastoletni chłopiec (w 1907) uczył w szkole parafialnej w Zabrzeziu j. polskiego, za co został ukarany karą grzywny, nałożoną przez cara.

Po ukończeniu szkoły parafialnej rozpoczął naukę
w Gimnazjum w Oszmianie.

Pragnąc poświęcić się bezgranicznej służbie Bogu i ludziom,
wstąpił do Seminarium Duchownego w Wilnie. 15 czerwca 1914 r. przyjął święcenia kapłańskie
z rąk biskupa żmudzkiego – Franciszka Karewicza.
W latach 1914-1918 pracował jako wikariusz w parafii Taboryszki, w której przyczynił się do wskrzeszenia zlikwidowanych przez władze carskie parafii w Miednikach i Onżadowie. Wobec trudności stwarzanych przez okupacyjne władze niemieckie (I wojna światowa), wyjechał do Warszawy i wkrótce został kapelanem Wojska Polskiego. Rzetelnie spełniając obowiązki kapelana, odbył również studia specjalistyczne na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując tytuł doktora. W tym samym czasie ukończył także Państwowy Instytut Pedagogiczny.
Od 1924 r. pracował w Wilnie jako kierownik
Wileńskiego Rejonu Duszpasterstwa Wojskowego.
W 1927 r. abp Romuald Jałbrzykowski powierzył mu odpowiedzialną funkcję ojca duchownego w Wileńskim Seminarium Duchownym, a w roku następnym został zatrudniony na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Po uzyskaniu zwolnienia z wojska oraz funkcji ojca duchownego
w Seminarium (1932) poświęcił się głównie pracy naukowej.
W 1934 r. habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim w zakresie teologii pastoralnej i uzyskał stopień docenta. Nie zrezygnował
z pracy duszpasterskiej. W latach 1934-1938 pełnił obowiązki rektora kościoła św. Michała. Był też spowiednikiem sióstr
z kilku zgromadzeń zakonnych.
Jedną z przełomowych dat w jego życiu, był rok 1933, w którym został spowiednikiem i kierownikiem duchowym siostry Faustyny Kowalskiej ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Jako spowiednik dokonał odpowiedniego rozeznania przeżyć religijnych s. Faustyny, związanych z kultem Miłosierdzia Bożego. Z jego polecenia zapisała je w „Dzienniczku”, dzięki czemu stały się powszechnie dostępne i ciągle są źródłem w zgłębianiu tajemnicy oraz rozwijaniu kultu Miłosierdzia Bożego.
Kult Miłosierdzia Bożego stał się ideą wiodącą życia ks. Sopoćki.
Za jego staraniem, według wskazań s. Faustyny,
malarz Eugeniusz Kazimirowski namalował w Wilnie w 1934 r. pierwszy wizerunek Jezusa Miłosiernego. Ks. Sopoćko wiele pisał
o Miłosierdziu Bożym, a w 1938 r. powołał Komitet Budowy kościoła Miłosierdzia Bożego na Śnipiszkach w Wilnie. Budowę uniemożliwił wybuch drugiej wojny światowej. Mimo wojny
i okupacji ks. Sopoćko nie zaprzestał szerzenia kultu
Miłosierdzia Bożego. Pełen poświęcenia, spieszył z pomocą ludziom prześladowanym i eksterminowanym, m.in. Żydom. Udało mu się szczęśliwie uniknąć aresztowania i uwięzienia razem z profesorami
i klerykami Seminarium Duchownego w 1942 r., i odtąd ukrywał się w okolicach Wilna, w Czarnym Borze jako drwal. W czasie II wojny światowej przyczynił się do powstania nowego zgromadzenia zakonnego, które zgodnie z objawieniami s. Faustyny miało odtąd służyć idei Miłosierdzia Bożego. Napisał dla niego konstytucje zakonne, a po wojnie czynnie uczestniczył w jego ukonstytuowaniu się w Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego.
W 1947 r., na wezwanie abpa Jałbrzykowskiego, przybył do Białegostoku i został profesorem w Archidiecezjalnym Wyższym Seminarium Duchownym. Tu objął wykłady ze swych specjalności: pedagogiki, katechetyki, homiletyki, teologii pastoralnej, teologii ascetycznej. Poza tym kontynuował apostolstwo Miłosierdzia Bożego i czynił starania u władz kościelnych o zatwierdzenie tegoż kultu. W 1954 r. dzięki jego staraniom, Ludomir Sleńdziński namalował w Krakowie nowy obraz Jezusa Miłosiernego. Uzyskał on aprobatę Głównej Komisji Episkopatu Polski. Niestrudzenie wypracowywał dalsze biblijne, teologiczne i pastoralne podstawy prawdy o Bożym Miłosierdziu i jego kulcie. Jego prace były tłumaczone na wiele języków m.in. łaciński, angielski, francuski, włoski, portugalski.
W 1959 r. Kongregacja Świętego Oficjum (dziś Kongregacja Nauki Wiary) zakazała propagowania obrazów i pism przedstawiających kult Miłosierdzia Bożego w formach przedstawionych przez
s. Faustynę. Ks. Sopoćko podporządkował się decyzji Watykanu.
Ks. Michał Sopoćko zmarł w powszechnej opinii świętości
15 lutego 1975 r. w mieszkaniu przy ul. Poleskiej.

Pochowany został na cmentarzu parafii farnej w Białymstoku,
skąd po rozpoczęciu procesu beatyfikacyjnego, jego ciało zostało przeniesione do budowanego kościoła Miłosierdzia Bożego
(30 XI 1988 r.).
Dokładnie trzy lata po śmierci ks. Sopoćki – 15 lutego 1978 r. – cofnięto Notyfikację zakazującą głoszenie kultu Bożego Miłosierdzia. „Święta Kongregacja wziąwszy pod uwagę wiele oryginalnych dokumentów nieznanych w 1959 r., rozważywszy okoliczności dogłębnie zmienione, mając na względzie opinie wielu Ordynariuszy Polskich, ogłasza, że zakazy zawarte w cytowanej Notyfikacji, już nie są wiążące”.

Ks. Michał Sopoćko, o którym Pan Jezus powiedział do Św. Faustyny: „Jest to kapłan według Serca Mego”, został beatyfikowany
w Białymstoku 28 września 2008r.

 

 

Ważniejsze daty z życia
księdza Michała Sopoćki (1888-1975)

11 XI 1888 – Urodził się w Juszewszczyźnie (Nowosady) jako syn Wincentego i Emilii z Pawłowiczów.

1901 – Rozpoczęcie nauki w szkole ludowej w Zabrzeziu.

1902- 1906 – Nauka w szkole miejskiej w Oszmianie.

1907/ 1908 – Nauczanie w szkole parafialnej w Zabrzeziu.

16 XII 1910 – Wstąpienie do Seminarium Duchownego w Wilnie.

15 VI 1914 – Święcenia kapłańskie z rąk bpa Franciszka Karewicza.

5 VIII 1914 – Nominacja na wikariusza w Taboryszkach.

29 IX 1918 – Wyjazd z Taboryszek do Warszawy.

7 X 1918 – Początek studiów na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego.

22 II 1919 – Nominacja na kapelana w wojsku polskim, przez
bpa Stanisława Galla.

1922 – Rozpoczęcie studiów w Państwowym Instytucie Pedagogicznym w Warszawie.

1924 – Poświęcenie rozbudowanego kościoła na Marymoncie
w Warszawie

8 XII 1924 – Przyjazd do Wilna

8 VIII 1927 – Nominacja przez abpa Romualda Jałbrzykowskiego na ojca duchownego alumnów.

26 IX1929 – Poświęcenie odbudowanego kościoła wojskowego
pw. św. Ignacego w Wilnie

1932 – Zwolnienie z funkcji ojca duchownego i z duszpasterstwa wojskowego.

25 V 1933 – Pierwsze spotkanie z s. Faustyną Kowalską

I 1934 – Początek malowania obrazu Jezusa Miłosiernego.

1936 – Pierwsze publikacje poświęcone Miłosierdziu Bożemu

25 IX 1938 – Ostatnie spotkanie z umierającą siostrą Faustyną.

Lato 1939 – Przygotowania do budowy kościoła
Miłosierdzia Bożego.

3 II 1942 – Początki nowego Zgromadzenia.

3 III 1942- 14 VIII 1944 – czas ukrywania się w Czarnym Borze przed aresztowaniem.

16 XI 1944 – Przyjęcie ślubów prywatnych kandydatek do nowego Zgromadzenia.

6 IX 1947 -Przyjazd do Białegostoku i początek wykładów
w Seminarium Duchownym w Białymstoku. Nominacja na dyrektora Archidiecezjalnego Bractwa Trzeźwości. Zorganizowanie kursu katechetycznego w Białymstoku.

X 1955 – Początek stałej posługi duszpasterskiej w kaplicy Sióstr Misjonarek św. Rodziny przy ul. Poleskiej.

10 XII 1956 – Prośba do Prymasa kard. Stefana Wyszyńskiego
o wstawiennictwo do Stolicy Apostolskiej w sprawie ustanowienia święta Miłosierdzia Bożego.

28 XI 1958 – Pismo Kongregacji św. Oficjum z zakazem rozszerzania nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego według objawień siostry Faustyny wraz z napomnieniem Kongregacji dla księdza Sopoćki.

18 IX 1962 – Zwolnienie ze stanowiska profesora w Seminarium Duchownym i przejście na emeryturę.

VIII 1966 – Dalsze starania wobec Episkopatu Polski co do kultu Miłosierdzia Bożego

26 I 1973 – Petycja do Prymasa kard. Wyszyńskiego o ustanowienie święta Miłosierdzia Bożego w Niedzielę Przewodnią.

15 II 1975 – Zgon w domu przy ul. Poleskiej.

4 XII 1987 – Rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego na szczeblu diecezjalnym.

28 IX 2008 – Beatyfikacja w Białymstoku